Column: Hoe kan ik helpen?

In een weekend van extreme vermoeidheid Netflix ik me, liggend onder mijn dekentje op de bank, door tien (oké, misschien zijn het er meer) afleveringen van ‘New Amsterdam’ heen. Deze Amerikaanse ziekenhuisserie is op dit moment precies wat ik nodig heb: ik duik onder in een onrealistische wereld van te knappe dokters, te snelle oplossingen voor te grote problemen en veel stiekeme seks in de voorraadkast. Vooral dr. Max Goodwin met zijn grote ogen en naïeve blik fascineert me. Na het stellen van zijn kenmerkende vraag ‘How can I help’ lost hij in vijfenveertig minuten een lastige situatie op, terwijl hij ondertussen ook nog zonder moeite of bijwerkingen een kankerbehandeling ondergaat. De wereld is simpel en overzichtelijk in New Amsterdam.

Op maandag word ik weer in de realiteit verwacht. Een stuk uitgeruster dan voor het weekend stap ik in mijn auto om naar mijn werk te gaan. Door een onverwachte en onvoorziene (of Voorzienige?) samenloop van omstandigheden ben ik sinds een paar maanden aan het werk als inval-coördinator in een hospice. Het voelt als een kadootje; ik mag mijn professionele én mijn eigen ervaring in de palliatieve zorg inzetten op een prachtige plek, een klein en knus hospice midden in een woonwijk. Ook hier wordt de vraag “hoe kan ik helpen” dagelijks gesteld. Een team van verpleegkundigen, huisartsen en vooral heel veel vrijwilligers zorgt voor een aantal gasten en richt zich hierbij op zoveel mogelijk comfort en kwaliteit van leven.

‘Hoe kan ik helpen?’ is een schijnbaar simpele vraag, waarop een praktisch en eenduidig antwoord mogelijk lijkt. Dat is de eerste laag, die van ‘wat kan ik voor je doen?’. Daarmee worden de directe problemen waar mogelijk opgelost; door bijvoorbeeld pijnstilling, medicatie tegen misselijkheid, wondzorg, het inzetten van hulpmiddelen en een proactief plan bij verergering van klachten. De kunst is om, na die eerste laag, een laagje dieper te durven gaan. De vraag verschuift dan naar ‘wat kan ik voor je zijn?’. Het is de laag van aanwezig en present zijn, de laag van ‘trage vragen’, van levensvragen. Van spiritualiteit, van zingeving. Van terugkijken op het leven, van opnieuw willen vertellen of willen afsluiten, van spijt en dankbaarheid, van liefde en eenzaamheid, van angst en vertrouwen, van afscheid nemen. Het is de laag van het samen uithouden, het verdragen van wat soms onverdraaglijk lijkt.

Het valt me op dat veel vrijwilligers moeiteloos doordringen naar die diepere laag. Ze zien de gast in zijn geheel, gaan voorbij de ziekte en symptomen en stellen de vraag “bent u bang om dood te gaan?” of “vertel eens over uw leven?” net zo makkelijk als “wat wilt u eten, waar heeft u zin in?” Voor de vrijwilligers is niets te gek. Levensverhalen worden met aandacht aangehoord. Voeten of handen zachtjes gemasseerd. Muziek zorgvuldig gekozen. Lievelingsgerechten worden gekookt, al is het maar voor één hapje. Tranen worden niet geschuwd, rake grappen op het juiste moment ook niet. Ze zoeken naar de juiste woorden, of laten de stilte bestaan. Ze waken als er geen familie is, of nemen de familie net zo moeiteloos op in hun zorg en aandacht. Ze geven hun tijd aan mensen die geen tijd meer hebben.

In dit huis, in deze wijk, is doodgaan de realiteit. Tot die dood komt is er nog volop aandacht voor het leven. Dat is de kern van palliatieve zorg: leven toevoegen aan de dagen. In dit samenspel van vrijwilligers, verpleegkundigen, artsen en coördinatoren, hebben we oog voor dat leven op alle lagen, en ik vind het een voorrecht om daar onderdeel van te mogen zijn.

Het hospice is binnen de palliatieve en terminale zorg een bijzondere en tegelijk doodgewone plek. Daar kan geen New Amsterdam of dr. Goodwin tegenop. Hoe knap hij ook is.

Auteur: Asseliena de Haan, coördinator Hospice

Bron: Carend.nl

Lezing: Zorg voor mensen met dementie in de laatste levensfase

Locatie: Bibliotheek
Aanmelden: vcwageningen.nl
Datum: 14 oktober 2024, 19.30

In het kader van de week van de palliatieve zorg organiseert Hospice Wageningen Renkum in samenwerking met het vrijwilligers Centrum Wageningen en met VPTZ thuis afdeling Wageningen, Renkum en Ede op 14 oktober een lezing.

Vrijwilliger in een hospice

De meeste mensen weten wel wat een hospice is. Als je ongeneeslijk ziek bent en niet lang meer te leven hebt en als je thuis niet kunt of wilt sterven, kun je op verwijzing van de huisarts terecht in het hospice. Dat is mooi, maar is het ook een plek om vrijwilligerswerk te doen? Pirette Meijer en Chantal de Haas zijn vrijwilliger in het Wageningse hospice, dat midden in een woonwijk ligt.

Pirette en Chantal bieden als vrijwilligers ondersteuning en zorg in het Wageningse hospice. Foto: Esther Meijer


Door Bram van den Ende

Pirette en Chantal: “Het hospice heeft vier bedden. We noemen de bewoners gasten. Verpleegkundigen verzorgen hen met ondersteuning van zorgvrijwilligers. De medische zorg is in handen van de huisarts. De gastenkamers hebben openslaande deuren naar een mooie tuin, die wordt verzorgd door tuinvrijwilligers. In het hele huis staan bloemen opgemaakt door bloemvrijwilligers. Kookvrijwilligers maken lekkere maaltijden klaar. Tenslotte, zijn er vrijwilligers voor de technische en de administratieve ondersteuning. Je kunt gerust zeggen dat het hospice niet zou bestaan zonder de inzet van de circa 65 vrijwilligers.” Wat maakt het werk zo bijzonder? Pirette en Chantal: “Het is de sfeer, die helemaal past bij het gemeenschappelijke doel om het de vier gasten zo comfortabel mogelijk te maken. Een paar voorbeelden: de kookvrijwilliger bedenkt een menu én gaat de gasten langs om te vragen of het oké is of dat er iets aangepast moet worden. Familie of vrienden kunnen blijven eten of slapen. Speciale wensen van gasten zijn welkom, zoals een harinkje eten of, indien dat nog kan, een wandeling of soms zelf nog een terras bezoeken. Het zijn vaak de kleine dingen die het verschil maken: de vogels in de tuin, de zon die schijnt of bepaalde muziek luisteren. Je ziet wat het met de gasten doet. Daar leveren wij ondersteunend een bijdrage aan en dat geeft voldoening.” De vrijwilligersdiensten zijn verdeeld in shifts van vier uur. Je werkt nooit alleen, want er is altijd een verpleegkundige aanwezig. De vrijwilligers doen praktische taken, maar belangrijk is dat je in staat bent om te ondersteunen in begeleiding van gasten en hun naasten. Er zijn altijd vrijwilligers nodig. Zin om te helpen? Je bent welkom voor een vrijblijvend gesprek. Kijk voor meer informatie op www.vcwageningen.nl.

bron: Stad Wageningen .nl

In de voetsporen van Franciscus van Assisi

voor het Hospice Wageningen-Renkum

Franciscus van Assisi, begon al vroeg voor mensen te zorgen en deed afstand van alle luxe. Hij was een zeer gelovig mens en is na zijn dood heilig verklaard.

Wat zijn dan de overeenkomsten tussen hem en mij? Niet dat ik afstand doe van alle luxe en zeker niet dat ik na mijn dood heilig verklaard zal worden, want ik ben niet heel erg gelovig.

Maar voor mensen zorgen doe ik wel, met name in het Hospice Wageningen-Renkum waar ik als vrijwilliger nu al weer vier en een half jaar werk.

Een tweede overeenkomst is dat ik dezelfde route ga lopen die hij heeft gelopen op weg naar de paus in Rome. Deze route loopt van Florence via Assisi naar Rome en is 574 kilometer lang. De route wordt de “Franciscaanse Voettocht” genoemd.

Mijn hobby is wandelen en het is dan ook een voorrecht om deze tocht te kunnen lopen. En het is nog mooier om deze tocht te maken met het Hospice Wageningen-Renkum in mijn achterhoofd en een ieder te vragen om te doneren.

Nogmaals het gaat niet om mij, maar om het Hospice waar we de gasten op een liefdevolle wijze zorg bieden in de laatste levensfase. Ik loop om het hospice te ondersteunen.

Via de doneren-pagina van deze website kan je doneren. (fijn als je in de omschrijving zet Fransciscus van Assisi).

Voor elke kilometer op de route die ik NIET loop Doneer ik zelf een euro.

Je kunt me volgen op Franciscaanse voettocht by Geertje Preuter | Polarsteps.

Vacature Inval coördinator

Hospice Wageningen-Renkum bestaat sinds september 2010 en is gevestigd in een rustige Wageningse woonwijk. Het hospice biedt zorg in een huiselijke omgeving aan maximaal 4 gasten die niet meer lang te leven hebben.

Wij zijn op zoek naar een:

Inval coördinator Hospice Wageningen Renkum op basis van een 0-uren contract

Ons hospice hecht dan ook zeer veel waarde aan een goede uitvoering van de laatste zorg als onderdeel van de algehele nazorg. Met de laatste zorg willen we bereiken dat de overledene ná de uitgeleide uit ons hospice, op een waardige, passende en herkenbare wijze kan worden opgebaard. Wij vinden het heel belangrijk dat de laatste zorg in alle rust en zonder onderbrekingen kan plaatsvinden en dat er gerichte aandacht is voor de nabestaanden.

Samen met de directeur en coördinator is de invalcoördinator verantwoordelijk voor zowel de organisatie en de uitvoering van de zorgverlening als voor de begeleiding van de ca. 60 vrijwilligers. Je bent aanspreekpunt voor de gasten, hun familie, de vrijwilligers en het verpleegkundig team. Je verricht uit de functie voortvloeiende administratieve werkzaamheden.
Wij zoeken een invalcoördinator die waarneemt bij afwezigheid van de directeur en of vrijwilligers coördinator. Dit zal zijn voor vakanties, cursus en ziekte.

Functie-eisen:

  • Functioneren op HBO-werk/denk niveau. Ervaring in de palliatieve terminale zorg is een pré;
  • Zowel zelfstandig als in teamverband kunnen werken met de vrijwilligers en het verpleegkundig team;
  • Ervaring met het aansturen van vrijwilligers en mantelzorgondersteuning;
  • Je hebt een stabiele persoonlijkheid, kunt omgaan met ziekte, lijden, dood en rouw;
  • Je bent initiatiefrijk, zelfstandig en beschikt over de nodige overtuigingskracht;
  • In schoolvakanties en daarbuiten gemakkelijk oproepbaar en inzetbaar;
  • Bereidheid tot het vervullen van bereikbaarheidsdiensten volgens roostering in weekenden;
  • Je bent communicatief vaardig.

Functietaken:

  • Organiseren en coördineren van zorg aan gasten en hun naasten;
  • Draagt zorg voor de uitvoering van de aanmeldings- en opnameprocedures;
  • Onderhoudt contacten met gasten en hun naasten;
  • Zorgt voor naleving, evaluatie en bijstelling van de afspraken;
  • Draagt zorg voor het afronden van de zorg en biedt nazorg aan de naasten;
  • Verantwoordelijk voor het inroosteren van de vrijwilligers.

Wij bieden:
Een boeiende en dynamische functie in een warme en interessante zorgomgeving.
Salariëring conform CAO V&V (FWG 50), inschaling is afhankelijk van kennis en ervaring. Wij bieden een 0-uren oproepcontract met een overeenkomst voor de duur van een jaar.

Ben je geïnteresseerd?
Stuur dan je sollicitatie met curriculum vitae tot uiterlijk 10 april 2024 naar Marriet Aalberts, directeur. Email: marrietaalberts@hospicewageningenrenkum.nl

Cheque van 1.185 euro

Hospice Wageningen Renkum bedankt sportschool Sjabbens

REGIO Op 31 december 2023 werd bij Sportschool Sjabbens in Renkum het jaar uitgeluid met de alom bekende oliebollenactie en werd tevens het 50-jarig jubileum ingeluid. Voor het derde achtereenvolgende jaar werd deze actie gehouden voor een goed doel.

Het idee is geboren in coronatijd. Omdat men toch sporters wilde ontvangen, werd buiten een tent neergezet en de oliebollenactie was een feit. Het goede doel was dit jaar Hospice Wageningen Renkum, waar de tuin aan een opknapbeurt toe is. Gasten van dit hospice genieten in het laatste stukje van hun leven enorm van de groene en fleurige tuin.

Het was oudjaarsdag dan ook een gezellige drukte in de sportkantine en bij de oliebollenbakkers, die om 06.00 uur al waren begonnen. Ze werkten zich flink in het zweet en de bollen vlogen weg. Er zijn ruim 1.500 bollen in en uit het vet gegaan!

Afgelopen donderdagmiddag was het zo ver en werd de cheque in ontvangst genomen door Jopie de Boer, tuinvrijwilliger/sporter/initiatiefneemster en Marieke van Marle, coördinator en vertegenwoordiger van het hospice. Endo Sjabbens en zijn partner Nicolette van Harten konden hen het prachtige bedrag van 1.185,95 euro overhandigen. Hospice Wageningen Renkum bedankt sportschool Sjabbens van harte voor dit fantastische gebaar. En in het voorjaar gaat het tuinteam van het hospice zich in het zweet werken om de tuin nog fleuriger en groener te maken.

bron: Rijn en Veluwe.nl

Nieuwsbrief januari 2023

 • Hospice Wageningen Renkum gaat verhuizen
 • Nieuwe website en nieuw logo voor het hospice
 • Samenwerkingsovereenkomst met Pleyade is verlengd
 • Op weg naar een kindvriendelijk hospice
 • Een interview met huisarts en hospicearts Nyncke Nicolay
 • Een interview met bestuurslid Carina van der Hoeven
 • Kennismaken met verpleegkundige Maud
 • De Verwenborrel

Een gesprek met twee dochters

Een gesprek met twee dochters, die hun moeder in de lente, 4 april 2022, naar het hospice Wageningen-Renkum brachten, waar zij op 24 juni overleed.

Hoe hebben jullie het als dochters ervaren je moeder naar het hospice te brengen?
Best positief. In de thuissituatie was het voor niemand meer fijn. Toen mijn moeder de diagnose kreeg, hebben we nog even gewacht. We stonden op de lijst en waren 2x gebeld, we zijn met mijn moeder gegaan. Ze redde het niet meer. Met het gaan naar het hospice geef je echt toe, je kunt niet meer terug. “Oh wat is het mooi, hoe wisten jullie dat dit bestond?” zei ze bij binnenkomst. Er viel een last van onze schouders. Ze was heel slecht toen, vanwege corona.

Wat was jullie indruk, wat was opvallend, wat was minder fijn?
De eerste keer dat we kwamen kijken, dachten we, dit wordt haar omgeving.
De ontvangst met onze moeder was fijn en rustig. Er was tijd.
Julia, één van de coördinatoren, was aanwezig en had een bloemen dekbedovertrek voor haar uitgekozen. Dat gaf ons het gevoel, er wordt aandacht geschonken, men denkt na aan wie er komt. Er werd ook direct voor ons gezorgd. We stonden in de overleving.
Wij begonnen meteen de kamer eigen te maken. Mijn moeder houdt van een nestje bouwen. Dat kon allemaal.

Hoe gastvrij komt ons hospice over?
Wageningen is een fijne, kleine plek, knus, gezellig. De tuin is fijn met openslaande deuren er naartoe. Een mooie huiskamer. We hadden het geluk, er was een kamer vrij.

Hoe hebben jullie het contact met de verpleegkundigen en de vrijwilligers ervaren?
Helemaal goed. Als het nodig was, werden we gebeld. Een paar weken voor haar sterven, werden we gebeld, mijn moeder wilde afscheid nemen. Het meelezen in het digitale dossier was heel fijn. Om zo lezend een beeld te krijgen van haar stemming en hoe ze zich fysiek voelde. We hadden een grote agenda, daar stond in wanneer het bezoek kwam.

De huiselijkheid, welke indruk hebben jullie daarvan?
Kan beter. Praktische meubels zijn gewoon niet huiselijk. Neutraal moet het wel zijn. Wat de ene huiselijk vindt, is voor de ander niet warm. En je wereldje wordt zo klein op de andere plek, dat het ook gewoon goed is.

De gedachtenis-avond, welke herinnering hebben jullie daar aan?
Wel mooi. Een extra afsluiting. Mijn moeder was weg van de Bedside singers en van Simone met haar harp. Er is best veel zorg aan besteed. Namen lezen met een kaars branden was mooi.

We hebben in ons hospice Complementaire Zorg, hebben jullie daar iets van ervaren en wat is jullie indruk?
Vond mijn moeder heerlijk. Ze liet haar nagels zien, die mooi waren gelakt en de handmassage vond ze ook heerlijk. De geestelijke verzorger was ook fijn. Ze vertelde er, ondanks haar verwardheid, over.

Hebben jullie nog tips? Dingen die wij kunnen verbeteren?
De televisie hangt te hoog en ook de plank boven het bed is niet handig.

Wat willen jullie nog kwijt
Alle verse bloemen. Prachtig. Echt een luisterend oor, was er. Ze was niet meer eenzaam. Ze is nooit meer in een gat gevallen.
Bij vertrek wisten we gewoon, anderen nemen het over. Ze had veel pijn. En daar werd voor gezorgd.
Je weet niet hoe slecht en depressief mijn moeder was in haar eigen thuissituatie. Dit was zo fijn. En ze zei: “Iedereen is zo lief.”

De uitgeleide, daar hebben we echt hele goede herinnering aan. De laatste zorg was bijzonder met de dienstdoende verpleegkundige Maud. De uitvaartverzorgers waren zorgzaam. Alles is respectvol verlopen.

Belangrijk vinden wij dat er ruimte is voor humor. Het voelde helemaal niet zwaar. Humor was heerlijk. Simone met de harp. De serene rust, en een soort vrolijkheid. Bijna altijd iemand in de huiskamer. Een eigen koelkast op de kamer.

“Het is een prachtig bijna-thuis-huis, het hospice, maar veel beter dan zij het in haar laatste fase thuis had”

Actuele berichten